Τα πολιτικά (κομματικά) σχόλια δεν είναι για μένα. Ποτέ δε μου άρεσε να παίρνω θέση για την αριστερά, τη δεξιά ή το κέντρο. Δε θα το κάνω ούτε και τώρα που τα πράγματα απ’ ότι φαίνεται βρίσκονται στο κρισιμότερο σημείο τους (αλήθεια, πόσες φορές θα το πούμε αυτό; ).
Προσωπικά, δυστυχώς, δε θα μπορέσω να ψηφίσω στο δημοψήφισμα. Μένω Αθήνα τους τελευταίους έξι μήνες και για να ψηφίσω είμαι υποχρεωμένος να ταξιδέψω στη Θεσσαλονίκη (δεν πρόλαβα να αλλάξω τα εκλογικά μου δικαιώματα γιατί δε φανταζόμουν ότι θα πρέπει να ψηφίσω ξανά μέσα σε 6 μήνες) με το αμάξι και να ξοδέψω τουλάχιστον 150€, λεφτά που δεν περισσεύουν, για να γράψω με στυλό ένα Χ στο «ΝΑΙ» ή το «ΌΧΙ». Το 2015 σε μία πολιτισμένη χώρα όπου ο μισός πληθυσμός έχει λογαριασμό στο Facebook το ελληνικό κράτος δε μου δίνει τη δυνατότητα να ψηφίσω ηλεκτρονικά ή έστω από τον τόπο στον οποίο μένω για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Και για να μην το ξεχάσω, δεν μπορώ ούτε να κλείσω αεροπορικά με την RyanAir λόγω capital control.
Να πω και την πικρή μου αλήθεια, δε νιώθω ότι η ψήφος μου θα επηρεάσει κάτι, όχι επειδή δεν τη θεωρώ σημαντική, αντιθέτως, αλλά επειδή πιστεύω πως το ερώτημα που τέθηκε από την Κυβέρνηση δε θα δώσει καμία λύση στα προβλήματά μας.
Την Παρασκευή, την ίδια μέρα που ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας έβγαλε διάγγελμα για το δημοψήφισμα, στις ΗΠΑ και τις επόμενες μέρες σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι γιόρταζαν την ισότητα. Το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ πήρε την απόφαση να νομιμοποιήσει τον γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου σε όλες τις πολιτείες της Αμερικής κάνοντας το αυτονόητο, κατά τη γνώμη μου. Οι φίλοι μου στην Ελλάδα που μπορεί να θέλουν να παντρευτούν με τον/ην σύντροφό τους δεν έχουν το ίδιο δικαίωμα, δε θεωρούνται αρκετά άνθρωποι μάλλον από το κράτος και τα ανώτατα δικαστήριά μας.
Το Σάββατο παρακολούθησα το TEDxKalamata με ομιλητές που μοιραζόντουσαν τις ιδέες και σκέψεις τους για θέματα όπως η ελευθερία του λόγου, η ισότητα των φύλων, τους εξωσκελετούς και πως θα αλλάξουν την ποιότητα της ζωής μας, για καμπάνιες κατά του καρκίνου, για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και πολλά άλλα. Στο τέλος της εκδήλωσης η ομάδα του TEDxKalamta έκανε το παρακάτω post στο facebook και το πρώτο σχόλιο που έγινε από κάτω απλά με νευρίασε.
*Παναγιώτη, Σπύρο & the rest of the team. Congrats. Του χρόνου ελπίζω να μην αντιμετωπίσετε τα ίδια προβλήματα και να ανεβάσετε ακόμα ψηλότερα τον πήχη.
Στην επιστροφή μου από το πάρτυ του TEDxKalamata την Κυριακή το βράδυ είδα μπροστά μου ένα μηχανάκι να χτυπάει ένα γατάκι και τον οδηγό (που είχε καβάλα μία κοπέλα από πίσω) να το αφήνει να σπαρταράει στο δρόμο. Ευτυχώς όση ώρα ήμασταν σταματημένοι για να δούμε πως μπορούμε να το σώσουμε (στις 2 το πρωί και με 3ωρο ταξίδι για Αθήνα μπροστά μας) μία κοπέλα από την Καλαμάτα, η Γιάννα, σταμάτησε με το αυτοκίνητό της, ενδιαφέρθηκε και τελικά πήρε το γατάκι για να το φροντίσει και να το πάει το πρωί σε κτηνίατρο. (THANK YOU ΓΙΑΝΝΑ!). Btw, όση ώρα ήμασταν σταματημένοι, 15 λεπτά περίπου, πέρασαν από μπροστά μας περίπου 10 με 15 αυτοκίνητα. Σταμάτησαν 3. Από αυτούς ο ένας ήταν γνωστός μας. Just sayin’.
Είτε ψηφίσουμε «Ναι», είτε «Όχι», θα συνεχίσουμε να υποδεχόμαστε λείψανα “αγίων” σα να είναι αρχηγοί κράτους και να πληρώνουμε τους μισθούς παπάδων από τους φόρους που με τόση δυσκολία μαζεύει ο κρατικός μηχανισμός. Τη ίδια ώρα η Εκκλησία με κι-εγώ-δεν-ξέρω-πόσα έσοδα από ακίνητα θα συνεχίσει να μη φορολογείται.
Ακόμα και με δραχμή ο Έλληνας οδηγός θα συνεχίσει να παρκάρει σε θέσεις αναπήρων για να πεταχτεί για ποτό, θα διπλοπαρκάρει στην Τσιμισκή για να πάρει εκείντο το μπλουζάκι από το ζάρα, θα στρίβει χωρίς να ανάψει φλας γιατί στο ένα χέρι κρατάει το κινητό, θα περνάει με κόκκινο γιατί δε βλέπει κανένας αστυνομικός οπότε δεν πειράζει κ.ο.κ. #diplis
Όντας στην Ευρώπη ή εκτός αυτής οι κυβερνήσεις θα συνεχίσουν να βολεύουν προσλαμβάνουν υπαλλήλους με κομματικά κριτήρια και τις περισσότερες φορές χωρίς να έχουν στοιχειώδεις γνώσεις διαχείρισης δυναμικού.
Τίποτ’ απ’ αυτά δε που περιγράφω πιο πάνω και πολλά άλλα περιστατικά που συμβαίνουν στη καθημερινότητά μας δε θα αλλάξουν τη Δευτέρα 6 Ιουλίου.
Προσωπικά δε με νοιάζει τι θα ψηφίσεις την Κυριακή και δε θα σου πω τι να κάνεις και γιατί πρέπει να το κάνεις. Με νοιάζει όμως τι θα κάνεις τη Δευτέρα. Θα ξυπνήσεις βρίζοντας τους μετανάστες που φταίνε για όλα; Θα ρίξεις το φταίξιμο στους «Ναι» ή τους «Όχι» γι’ αυτά που ζεις; Στις προηγούμενες κυβερνήσεις που ο ίδιος/η ίδια ψήφισες; Θα περιμένεις να έρθει η λύση για όλα τα προβλήματά σου ουρανοκατέβατα; Αυτό με νοιάζει.
Μία ακόμα ψηφοφορία δε θα μας αλλάξει. Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, αρκεί να θέλουμε.