Γιατί δεν πάμε μπροστά / μέρος 1ο – ευθύνες

Είμαι 25, σε λίγο 26, χρονών. Ζω σε μία πανέμορφη χώρα. Κάνω μία δουλειά που μου αρέσει πολύ. Ζω σε μία πόλη την οποία θεωρώ την ωραιότερη των Βαλκανίων.

Μέχρι εδώ όλα καλά.

Δεν έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο. Οι δρόμοι στους οποίους περπατάω είναι γεμάτοι με σκουπίδια. Στη χώρα που ζω ακροδεξιό κόμμα βρίσκεται στη Βουλή. Ο μισθός μου είναι τουλάχιστον ο μισός από τον αντίστοιχο που παίρνει κάποιος στο Βέλγιο και είναι στην ηλικία μου.

Κάπως τα ισορροπήσαμε τώρα.

Υπάρχουν πολλά πράγματα γύρω μου με τα οποία δεν είμαι χαρούμενος, που σύμφωνα με την κοινή λογική (υποθέτω) δε θα έπρεπε να είναι αποδεκτά σε μία κοινωνία. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που δεν απολαμβάνουν τη ζωή, προσπαθούν να κλέψουν, φοβούνται να πουν την αλήθεια, δεν είναι παραγωγικοί, θέλουν το κακό του διπλανού τους και άλλα τόσα άσχημα. Ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι, προφανώς, αλλά ένα αρκετά μεγάλο μέρος της κοινωνίας στην οποία ζω είναι έτσι, κι αυτό το μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι αρκετό για να κάνει τη «ζημιά».

Σε μία αναζήτηση της ουσίας του προβλήματος (ή των προβλημάτων καλύτερα) της κοινωνίας μας, λοιπόν, αποφάσισα να καταγράψω ποια είναι αυτά τα πράγματα τα οποία φταίνε γι’ αυτά (τα άσχημα) που βιώνουμε σήμερα.

παρτ 1 λοιπόν | Ευθύνες

 

Η κοινωνίας μας δεν έχει μάθει να δέχεται τις ευθύνες των πράξεών της.

Θυμάμαι πολλές φορές τα παιδιά του σχολείου στην τρίτη τάξη του δημοτικού να με κοροϊδεύουν επειδή δεν ήξερα να μιλάω καλά Ελληνικά. Καταλάβαινα τι έλεγαν, καταλάβαινα ότι με κορόιδευαν επειδή ήμουν ξανθός και όταν έλεγα τους αριθμούς στα Μαθηματικά είχα προφορά. Αυτό όμως δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για κάποιον άλλο πέρα από μένα. Αυτά τα παιδιά δεν τιμωρήθηκαν ποτέ γι’ αυτό που έκαναν. Ήταν μικρά και «δεν ήξεραν τι έκαναν». Το κακό όμως είναι ότι πέρα από αυτά τα 3-4 παιδιά που με κορόιδευαν, που έμαθαν να το κάνουν χωρίς να τιμωρούνται και σίγουρα το κάνουν και σήμερα με μεγάλη επιτυχία σε άλλο επίπεδο βέβαια, το ίδιο έμαθαν και τα υπόλοιπα παιδιά που απλά παρακολουθούσαν. «Αφού αυτοί μπορούν, μπορούμε κι εμείς» ή «Αφού αυτοί δεν τιμωρούνται, ίσως να μην είναι λάθος».

Σήμερα αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι που κοροϊδεύουν το κράτος φοροδιαφεύγοντας, ζητάνε φακελάκι από ασθενείς και περνάνε από διασταύρωση με «STOP» χωρίς να σταματήσουν. Έχουν μάθει ότι οι πράξεις τους δεν τιμωρούνται, κάτι που συνεχίζει να υφίσταται ακόμα και τώρα που έχουν μεγαλώσει, και η κοινωνία έχει μάθει αυτό να το αποδέχεται.

Η κοινωνίας μας δεν έχει μάθει να αναλαμβάνει ευθύνες στην πλάτη της.

Κάθε φορά που χρειαζόταν να κάνουμε κάτι δύσκολο, κάτι που χρειαζόταν κότσια, το άφηναν για κάποιον πιο ικανό. Ακόμα και το πιο απλό task, στο οποίο ίσως να κάναμε λάθος, το έδιναν σε άλλον ή το έκαναν μόνοι τους, γιατί δεν ήθελαν να μας φορτώσουν με ευθύνες αλλά και τα αποτελέσματα ενός ενδεχόμενου λάθους.

Πάλι θυμάμαι παράδειγμα από το σχολείο. Το πιο απλό. Καθηγητής κάνει ερώτηση στην τάξη που είναι εκτός ύλης. Οι μισοί ξέρουν την απάντηση αλλά κανείς δε σηκώνει το χέρι, γιατί όλοι φοβούνται ότι μπορεί να είναι λάθος, και κανένας δε θέλει να κάνει λάθος, να αναλάβει αυτή την ευθύνη. Τότε το «φυτό» της τάξης σηκώνει το χέρι (κάθε φορά αυτός το σήκωνε) και λέει την απάντηση. Δεν ήταν πάντα σωστός αλλά τις περισσότερες φορές, και κάθε φορά εμείς λέγαμε από μέσα μας «ναι, πάλι βρήκα την απάντηση, το ήξερα αυτό», αλλά πάντα φοβόμασταν να σηκώσουμε το χέρι. Αλλά ακόμα κι αυτόν που τολμούσε, που αναλάμβανε την ευθύνη των όσων έλεγα κι ας ήταν πολλές φορές λάθος, τον κοροϊδεύαμε, τον λέγαμε «φυτό» κι αυτό δεν ήταν καλό αν ήθελες να είσαι cool. 

Έτσι μάθαμε να βολευόμαστε, να μη φορτώνουμε τις πλάτες μας με ευθύνες, αλλά να τις αφήνουμε για άλλους. Λίγοι είναι αυτοί που τολμάνε σήμερα, που αναλαμβάνουν ευθύνες, που δε φοβούνται και βγαίνουν μπροστά, κι ας ξέρουν ότι μπορεί να αποτύχουν.

Σήμερα αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι που κατηγορούν τους πολιτικούς για όλα τα κακά του κόσμου ενώ τους ψηφίζουν οι ίδιοι, είναι οι ίδιοι που κοιτάνε φωτογραφίες από το εξωτερικό και λένε «δεν θα φτάσει ποτέ η Ελλάδα σ’ αυτό το επίπεδο» και οι ίδιοι δεν κάνουν κάτι γι’ αυτό, είναι οι ίδιοι που «βολεύονται» σε μία δουλειά χωρίς ευθύνες, όπου δεν χρειάζεται η γνώμη τους, όπου απλά εκτελούν, και νιώθουν ευτυχισμένοι γι’ αυτό.

Είναι δύσκολο να αλλάξει αυτό; Φυσικά και είναι! Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Αλλά για κάθε αλλαγή χρειάζεται ένας τρελός που θα πάει κόντρα στο ρεύμα, που θα κάνει την ανάληψη των ευθυνών να είναι cool, μέχρι να τον ακολουθήσουν κι άλλοι. Μη φοβάστε να αναλαμβάνετε δύσκολα πρότζεκτ, το πολύ-πολύ να μην το καταφέρετε, αλλά μέσα από τη διαδικασία θα γίνετε πιο σοφοί. Μη φοβάστε να πείτε ότι κάνατε κάτι κακό ή ότι κάνατε κάποιο λάθος. Μέσα από αυτό θα γίνετε καλύτεροι. Θα μάθετε ποιο είναι το καλό και το σωστό και αν είστε ειλικρινείς οι άνθρωποι γύρω σας θα σας στηρίξουν. Μη φοβάστε τις ευθύνες. Μπορούν να σας κάνουν μόνο καλύτερους.

Αν έχεις κάποιο άλλο παράδειγμα που να έχει σχέση με τις ευθύνες άφησε comment από κάτω ή αν έχει πρόταση για να αναλύσω κάποια άλλη αιτία της κατάστασης που βιώνουμε σήμερα.